ΠΑΛΛΟΜΕΝΗ ΣΙΩΠΗ

της ΜΑΡΘΑΣ ΧΑΛΙΚΙΑ

Ο Αχιλλέας Χρηστίδης είναι ένας τυχοδιώκτης του ανεκπλήρωτου ονείρου. Ενός ονείρου που συγχέεται με το αληθινό και δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα, υπόσχεση της αιώνιας επιστροφής. Νιτσεϊκό και βαθιά μουσικό, προσεγγίζεται δύσκολα και εκτιμάται δυσκολότερα. Άτυπο και απόμακρο, πέρα από τις καθιερωμένες αντιλήψεις περί χώρου και χρόνου, μοιάζει να κυριεύει το θεατή μέσα από ένα αίσθημα φόβου και θαυμασμού κι όχι χάρη στην ήπια γοητεία μιας καλλιτεχνικής αξίας.

Οι φόρμες των κτισμάτων καθώς και των πορτρέτων αποκτούν μορφή και υπόσταση από το ειδικό βάρος που αυτές κουβαλούν. Βρισκόμαστε κοντά στη λογική της γλυπτικής του περασμένου αιώνα και της χρήσης των εύπλαστων υλικών, όπου η ύλη διατηρεί τα ίχνη της θορυβώδους γέννησής της. Οι συγγενικές σχέσεις στο ζωγραφικό έργο του Αχιλλέα Χρηστίδη είναι εμφανείς. Η ρευστοποίηση των συνθέσεων και η παραμόρφωση των αντικειμένων μας καθοδηγούν. Παρ’ όλα αυτά, οποιαδήποτε απόπειρα εικαστικής ταξινόμησης θα μετέτρεπε τον άτυχο τεχνοκριτικό σε σύγχρονο Προκρούστη. Αν υπάρχουν άλλες συγγενικές σχέσεις, αυτές πρέπει να αναζητηθούν περισσότερο προς την πλευρά της μουσικής και της λογοτεχνίας.

Γνήσιος συνεχιστής της φιλοσοφίας της τζαζ, επαναφέρει στα πρώιμα έργα του την ατμόσφαιρα του Milton Playhouse του Χάρλεμ, όπου ο Monk, ο Parker ή ο Gillespie έψαχναν απεγνωσμένα το διαπεραστικό τέμπο ενός σαξοφώνου σε ένα σόλο crescendo για να εκφράσουν την αγαλλίαση που έπεται της έντασης. Η επιρροή του Swedenborg και η θεωρία των αναλογιών, του Beaudelaire και των dιcadents fin de siθcle, διαφαίνεται στην προσπάθεια μετουσίωσης στην παλέτα των παλμών του ήχου και της σκέψης. «Ο ήχος είναι το φως σε άλλη μορφή. Και τα δύο φτάνουν στον άνθρωπο μέσα από δονήσεις τις οποίες μετατρέπει σε σκέψεις στο νευρικό του σύστημα» γράφει ο Balzac στη νουβέλα του Gambara.

Η ολοένα και μεγαλύτερη απουσία ανθρώπινης μορφής στους χώρους είναι εμφανής στην τελευταία ενότητα έργων, ενώ η έντεχνη εναλλαγή έκφρασης μαρτυρά τη φαουστική επιθυμία να παγώσει τη ροή του χρόνου. Αψηφώντας την προοπτική του λάθους, ο Χρηστίδης συναντά την ψυχολογική ένταση σε στοιχειωμένους από ίχνη χώρους, που κυριαρχούνται από πυκνή πάστα χρώματος. Το μέσα και το έξω μοιάζουν με δικλείδες ασφαλείας, τα παράθυρα ανοίγονται στο άπειρο και στη σιωπή. Τα πράγματα τα γνωστά, τα μικρά, τα μεγάλα, αντικείμενα καθημερινά, τον συντροφεύουν στο επικίνδυνο ταξίδι της μύησης. Τα εξημερώνει χωρίς να τα αποδυναμώνει

Η γραμμική και χρωματική πολυφωνία τον καθοδηγούν. Η ελευθερία θα επιτρέψει την επιστροφή στον κόσμο του πραγματικού. Ένας κόσμος που δε θα είναι πια ο ίδιος. Το παλίμψηστο των μορφών και των συνθέσεων αφήνει τα σημάδια του και αποπροσανατολίζει το θεατή, ο ρυθμός επικαλείται την περιοδική επαναφορά υψηλών και χαμηλών τόνων όσο η ενέργεια της ζωής διαπερνά τη ζωγραφική.

ΜΑΡΘΑ ΧΑΛΙΚΙΑ, 2004