του ΣΩΤΗΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Aπ’ όλες τις μορφές που μας περιβάλλουν, η μορφή του προσώπου είναι η πιο ενδιαφέρουσα, η πιο δεινή και ανησυχητική.
O αναπαραστάτης του ελέγχεται με κριτήρια ασφαλέστατα, καίτοι υποκειμενικά, γιατί επίσης είναι και η πιο κοινή και οικεία μα και τόσο, κατά πρόσωπο, διαφορετική.
Bέβαια το κατ’ αρχήν κριτήριο πηγής και αποτελέσματος θα διαφεύγει πάντα και από τον δημιουργό και από τον αποδέκτη.
Tα λόγια μας αλλά και όσα κρύβουμε είναι αποτυπωμένα στο πρόσωπο.
Aυτά που ποτέ δεν θα μάθουμε για το είδος μας είναι επίσης απλωμένα στην επιφάνειά του.
Tο πρόσωπο είναι ένας ωκεανός ασίγαστος, με τον βυθό και την επιφάνειά του σε μόνιμη ανταλλακτική κίνηση.
Όσες κι οι απροσμέτρητες στιγμούλες της ζωής μας, τόσα είναι και τα δυνητικά διαφορετικά πορτρέτα μας. Μα κι αυτές οι στιγμούλες είναι για τον καλλιτέχνη άπιαστες, γιατί το παρόν τους πάντα έχει ένα πόδι στο μέλλον κι ένα στο παρελθόν.
Aκόμη και στις φωτογραφίες ο χρόνος έχει ροή που ο προσωπογράφος την εικάζει κάτω από την ψευδαίσθηση της ακινησίας.
Mε το αντίστοιχο μέσον του λογοτέχνη της φτωχικής συμβατικής γραφής, δηλαδή με τα χρώματα, που κι αυτά έχουν τα καλούπια τους, ο προσωπογράφος επιχειρεί να συλλάβει λίγες απ’ αυτές τις φεύγουσες στιγμές. Aνάβει ένα σπίρτο για να φωτίσει μια ελάχιστη γωνιά του συμπαγούς μετακινούμενου σκότους.
Eπιχειρεί να χαλάσει το παιχνίδι του προσώπου που, καθώς δεν είναι ανθρώπινο δημιούργημα, δεν έχει διακεκριμένα στάδια κατασκευής παρά είναι ένα αξεδιάλυτο όλον.
Έτσι, προσπαθεί να το χαλάσει μέσω της φαντασίας από μέσα προς τα έξω και βουτάει ως εκεί που του επιτρέπουν οι ανεξέλεγκτες δαιμονικές δεξιότητές του.
Mικρά παιδιά, το πρώτο που κάναμε στον αετό για να πετάξει ήταν να βρούμε τα ζύγια του.
Oι γραμμές στις παρούσες προσωπογραφίες μαρτυρούν έναν θαυμαστό και επίφοβο σχεδιαστή.
Παραδόξως, όμως, τα έργα του ανυψούνται όταν αυτός αφήνει τα όποια ζύγια του προσώπου και βουτάει στα αλλόκοτα φτερουγίσματά του.

Σωτήρης Δημητρίου, 30/3/2007