ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ…

της ΕΛΕΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Τολμηρή ιδιοσυγκρασία και ισχυρή προσωπικότητα ο Αχιλλέας Χρηστίδης με ταμπεραμέντο, ανησυχίες, αναζητήσεις και αντιλήψεις έχει κατακτήσει πλήρως την τέχνη του στησίματος των συνθέσεων, το παιχνίδι της σπάτουλας, την ιεροτελεστία της ζωγραφικής γενικότερα, διατηρώντας πάντα ένα καθαρά προσωπικό τρόπο έκφρασης που τον κάνει να ξεχωρίζει.

Αναμφισβήτητα ένας φιλόσοφος, τόσο της ζωής με ένα ευρύ και σφαιρικό υπόβαθρο αντίληψης, όσο και της διαλεκτικότητας της ιστορίας, ο Αχιλλέας εμφανίζεται ρομαντικός και συνάμα επαναστάτης, που καταφέρνει να αναπλάθει θεατρικά τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Η θεματογραφία του αποτελεί έναν μικρόκοσμο από εσωτερικά δωματίων, φράγματα, καταρράκτες, δένδρα που τα ραπίζει ο άνεμος, μισάνοιχτα παράθυρα στην σιωπηλή απεραντοσύνη του τοπίου, θύελλες, φάρους, ηλεκτροφόρα καλώδια, σπιτάκια που μοιάζουν ακατοίκητα, πορτραίτα κ.α.

Αυτοτελείς ιστορίες, άλλοτε με κρυμμένους συμβολισμούς και άλλοτε με εναλλασσόμενες αλληγορίες και εντάσεις, εισάγουν τον θεατή στα μυστικά έγκατα του έργου του, σκιαγραφώντας αυτή τη στιγμή της ανεκδιήγητης απόγνωσης και του τρόμου, που εκφράζεται ως κραυγή, ως θυμική έκσταση.

Με έναν ποιητικό ρεαλισμό δημιουργεί σκηνικά, μετατρέποντας τα σε σκληρές θεατρικές σκηνές αναδύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο, τη φθορά, την αποσύνθεση, την εγκατάλειψη και τον τρόμο.

Τα έργα του μεταδίδουν έναν ερωτισμό και διαγράφονται άλλοτε βίαια και απειλητικά και άλλοτε εύθραυστα, ευάλωτα και τρωτά.
Οι σκηνές του εξαπολύουν ένα είδος επίθεσης στον θεατή, τον βομβαρδίζουν με εικόνες και ήχους, τον απειλούν, τον πιτσιλούν με χρώματα αλλά και τον ταξιδεύουν σε μέρη μακρινά, εξωτικά κάνοντας πραγματικότητα τις θυελλώδεις φαντασιώσεις της τέχνης του.

Ο καλλιτέχνης γίνεται ο απόλυτος δημιουργός ,ο άρχων του χρόνου και του χάους της εμφάνισης και της εξαφάνισης. Ο σκηνικός διάκοσμος αποκτά κεφαλαιώδη σημασία. Από απλό φόντο και σκηνικό , γίνεται ένας διαρκώς ανανεούμενος συντελεστής του δράματος.

Το σκηνικό του Αχιλλέα , ο χώρος του, καλύπτει όλη τη γκάμα, από μια πεζή όψη της καθημερινής ζωής, ως μια αχαλίνωτη φαντασία με την ίδια πληθωρική εφευρετικότητα, φυλακίζοντας μέσα του την εικαστική δράση
των έργων του.
Κάνει αναφορές στις καθημερινές του συνήθειες και τις σκέψεις γύρω από την δουλειά του και καταπιάνεται με την πραγματικότητα του εαυτού του μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο. Αυτό έχει σημασία γιατί δεν φτιάχνει πλέον εικόνες που να αποκαλύπτουν ανηλεώς την ψυχή του.
Έχει επέλθει μια αλλαγή: βγαίνοντας από τα στενά όρια του δικού του κόσμου, του εσωτερικού προσωπικού του χώρου /σπιτιού /ατελιέ, φιλοτεχνεί σκηνές και εικόνες από έρημες χώρες του Elliot, έχοντας σαν σκοπό να παραμείνει απόκοσμος στο κέντρο της ζωής.
Χώρες, όπου η ανθρώπινη φιγούρα δεν είναι εμφανής. Άυλες μορφές τις κατοικούν και περιφέρονται σαν φαντάσματα υποκινώντας άλλοτε γλυκές αναμνήσεις και άλλοτε το συγκινησιακό ρίγος του χαμού.
Εμπεριέχουν την καταστροφή: ίχνη προηγούμενης ή πιθανότητες μελλοντικής καταστροφής.

Το χρώμα για τον Χρηστίδη ασκεί μια σχεδόν μεταφυσική επιρροή, είναι ορμητικό σαν τα φουσκωμένα νερά του, τους καταρράκτες του, τις θύελλες του και χρησιμοποιείται για να εκφράσει ένταση, δύναμη και πάθος.
Για τον Αχιλλέα η σκιά είναι χρώμα. Το κάθε χρώμα εξαρτιέται από το φως και μέσα από την ακαταλάγιαστη εξύψωση του, ζει την καθαρή ευεξία που αποτελεί την απώτερη αλήθεια της ζωής του.

Έτσι, μεταφέρει επιδράσεις που προέρχονται από τους φοβιστές των αρχών του 20ου αιώνα, ταυτόχρονα στρέφεται σε εξπρεσιονιστικές διατυπώσεις με την δυναμική πινελιά και τον περισσότερο ενεργητικό χαρακτήρα του χρώματος και τέλος μέσω μιας ιμπρεσσιονιστικής παλέτας, αποκαλύπτει την Μεσογειακή του φύση, η οποία παίζει εξέχοντα ρόλο στην δουλειά του, γιατί αυτή η ίδια διδάσκει τους ανθρώπους να βιώνουν το φως.

Την ειλικρίνεια της χρωματικής ερμηνείας, συνοδεύει η απάλειψη όλων των στοιχείων εκείνων που παρασύρουν τον καλλιτέχνη στον επικίνδυνο δρόμο της ευχάριστης δεξιοτεχνίας. Η γραφικότητα, η περιγραφική λεπτομέρεια, το τυχαίο εντυπωσιακό εύρημα, συνειδητά εξαφανίζονται.
Αυτό επιτυγχάνεται με την προοδευτική απομάκρυνση όλων των περιγραφικών και ανεκδοτολογικών τύπων και την έμφαση στο ουσιαστικό και τα δομικά χαρακτηριστικά της εικόνας. Το εικαστικό του έργο συνομιλεί με τον θεατή δίχως διερμηνέα .

Οι προσωπογραφίες του, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ζωγραφική του και επιβάλουν περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο την καθαρά προσωπική εκφραστική του γλώσσα.
Εικόνες απρόσιτες και δύσμορφες, μεταμορφώνονται σε grotesque μάσκες αποτυπώνοντας την υπαρξιακή αγωνία του καλλιτέχνη μπροστά στην μοναχικότητα και τον θάνατο. Έτσι, προσεγγίζει μια εσωτερική πραγματικότητα, κρυμμένη πίσω από την επιφάνεια των μορφών του.

Στα πορτραίτα του, το χρώμα γίνεται πολύχρωμες κουκίδες, γραμμές, περίτεχνα αραβουργήματα δημιουργώντας έτσι ένα ψηφιδωτό με έντονες αναφορές στα κολάζ του Romare Bearden.
Άλλοτε χρησιμοποιώντας παχύ impasto και άλλοτε όχι, κατακερματίζει και αναστήνει την εικόνα του δίχως να κάνει αναπαράσταση του μοντέλου του.

Πρόσωπα / Πρωταγωνιστές θεατρικής σκηνής του Beckett που με την ασίγαστη άγρια δυναμική τους εκπέμπουν μια αύρα παθιασμένης έντασης και λειτουργούν σαν αποθήκες ιδεών της τέχνης.

Εν κατακλείδι, το έργο του Αχιλλέα είναι αντισυμβατικό, απροσδόκητο, τολμηρό, μαγικό, ανεξάντλητο και πρέπει να αντιπροσωπεύει μια αόρατη απειλή για την καθαρή πλήξη που κυριαρχεί στις μέρες μας.
Οι καινοτομίες της καλλιτεχνικής του δημιουργίας τον ωθούν σε καινούργιες κατακτήσεις οι οποίες με την σειρά τους γονιμοποιούν τις αναζητήσεις του στην τέχνη.
Το ταλέντο του Αχιλλέα με την τολμηρή του ιδιοσυγκρασία και την ισχυρή του προσωπικότητα άνθισε στο μέγιστο με απέραντη απλότητα.

Ελένη Αθανασίου
Ιστορικός Τέχνης